Şeytanın varlığı yanılgıyla başladı. Şeytanlığı da yanılgısında ısrar etmesindedir. Bilerek taammüden ve bilinçli bir şekilde hatada ısrar. O secde etmeyi reddetti. Çünkü insanı anlamadı. İnsanın yüceliğini, mikro kozmik değerini, zübd-e alem oluşunu anlamadı. İnsanı bir çamur ve toprak yığınından ibaret sandı ve inkar etti, küçümsedi, sırt çevirdi. Oysa şeytanın gördüğü insanın bedeniydi, ondaki ruhu görmedi. Ona yüklenen "kelimeleri" ve anlam boyutunu görmedi. Bilen özne oluşunu, bilgelik potansiyelini, hikmetini görmedi. Görünen haline, fenomene aldandı. İnsanı çamurdan ibaret sandı aldandı. Hata yaptı. Hatasında ısrar etti. Ve bugün. Şeytan her yerdedir. Ekonomide, ahlakta, düşüncede, bilimde, hukukta, siyasette her yerde. Şeytan olduğu her yerde insana çamurun uzantısı muamelesi yapar. İnsanın yüceliğini görmezden gelir. Şeytan hata yaptı şeytanı temsil edenler hatasını kasten ve taammüden ve ısrarla sürdürüyorlar. Şeytan ilk hareketi verdi kötülüğe. İnsanı horlamaya. Allah "muharrik-i evvel"dir. Varlığa ilk hareketi verendir. Ol dedi o da oldu. Varlık mümkün iken zorunlu olarak var oldu. Şeytan da kötülüğe ilk işareti verendir. Şeytanın çıkış noktası insanı bedenden ibaret saymasıydı. Materyalistçe baktı. O çamurdandır dedi. Çamuru gördü. Çamurun ardındaki sebebi görmedi. Tıpkı bu gün onu temsil edenler gibi. İnsanın mana dünyasını, ruhunu, aklını biyolojik kımıltıların devamı gibi gören anlayışın yaptığı gibi. İnsan bir "kenz-i mahfi"dir, gizli bir hazinedir. İnsanın "kendi"ni bilmeliyiz, "kenzi"ni keşfetmeliyiz. İnsana dair söz söylenecekse onun çamurdan gelen kısmına değil üflenen ruhundan gelen kısmına dair olmalıdır. Doğan da, yaşayan da ölen de bedendir, ruh değil. Çok insanın bedeni yoktur artık, ama onların ruhlarının bıraktığı izleri hala konuşuyor insanlık. Çünkü, "Ölen hayvan imiş, aşıklar ölmez." Aşk ruhtur, akıldır. Tutkuya yön veren arzu değil, beden değil, ruhtur. Bu gün şeytanın hatasını taammüden tekrar eden satanizmin bütün sözleri insanın bedenine dairdir. Bu anlayıştan çıkan hukukun, sanatın, ahlakın, hasılı insana dair bütün teorilerinin temelinde insanın biyolojik sürecin evrilerek kendini gerçekleştirdiği bir canlı varlık sayan anlayış vardır. Buna göre insanın bir ruhu bedenin ötesinde bir varlık boyutu olduğunu iddia etmek bir saplantıdan veya sömürü amaçlı araçsallaştırmadan başka bir şey değildir. Kentleri inşa ederken insanın estetik ve ahlaki boyutuna yönelik bir ihtiyaç göremeyen anlayıştır bu anlayış.
İnsanın sadece bedensel rahatlığı için ortam hazırlamaya dönüşmüş kent ve şehir anlayışının temelinde insanın yüceliğini, halifeliğini, kendisine yüklenen ruhu ve anlamı göremeyen ve onu çamurdan ibaret sanan şeytanın yanılgısı vardır. İnsanın yüceliğini gören melek ona secde etti. Bugün insanın yüceliğini gören anlayışlar onun horlanmasına, ezilmesine, sömürülmesine, işkence görmesine karşı söylem ve medeniyet geliştirenlerdir. Onun yüceliğini görmeyip salt çamurdan evrilmiş bir canlı olduğunu kabul edenler ise onu sadece bir müşteri, bir emekçi ve yönlendirilmesi gereken bir nesne olarak görür.
